پس از آن كه امام علي(ع) و حضرت زهرا(س) براي برآوردن حاجت خويش، سه روز روزه را نذر كرده بودند و نوبت به اداي آن رسيد، در سه روز متوالي مسكين و يتيم و اسيري به دَرِ خانه‏ي آن‏ها آمد و غذايى طلب كرد. آن بزرگواران نيز غذاي خود را به آن‏ها داده و خود با آب، افطار نمودند. اين خانواده‏ي كريم در مقابل اين عمل، هيچ جزايي را از افراد نخواستند و اجرِ خود را از خدا طلبيدند. در اين هنگام بود كه وحي بر پيامبر اكرم(ص) نازل شد و سوره‏ي دهر يا انسان در شأن امام علي(ع) و حضرت زهرا(س) نازل گرديد.